Prolog

Pamiętam, że Berno wsiadł na rower, chcąc udowodnić Poppy, że jest od niej szybszy. Wkrótce chłopak krzyknął „Start” i oboje zaczęli wściekle pedałować, pędząc na drugi koniec ulicy. Berno Sword zawsze wściekał się, kiedy ktoś był w czymś od niego lepszy, to ten typ perfekcjonisty, który niełatwo odróżnić od egotyzmu. Często spieraliśmy się, będąc dziećmi, bo ja umniejszałam jego idealność, a on odgryzał się słowami „zamknij się, mała, bo nie pozwolę ci się z nami bawić”, więc wystawiałam mu język i rzucałam kamienie pod rower, gdy na nim jeździł. Dziś było wyjątkowo spokojnie; przyglądałam im się, jak zawzięcie pędzili ze skupionymi twarzami, siedząc na krawężniku i kuląc nogi. Czekałam na powrót naszych rodziców z Walmart Neighborhood Market, do którego jeździli w każdy piątkowy wieczór, zostawiając nas samych sobie. Nie podobało mi się to, bo wtedy nie znosiłam Berna, a moja mama kazała mi się z nim bawić, bo lubiła jego mamę, więc gdy nazywałam go nudnym gburem, złościła się.
Wstałam z ziemi, rozprostowując kończyny. Ostatni raz zerknęłam na starszych sąsiadów, po czym podniosłam swój rower i odprowadziłam go na moje podwórko. Wcale nie miałam ochoty tam wracać, ale dom był zamknięty, a ja bałam się ozdób ogrodowych na naszej działce, więc chcąc czy nie chcąc, cofnęłam się na ulicę. Przemierzałam chodnik z oczami utkwionymi na moich stopach, kiedy coś błysnęło w zasięgu mojego wzroku. Zatrzymałam się, delikatnie obróciłam głowę w bok i wtedy to ujrzałam — klucz w kępach trawy, lśniący pod słońcem w miejscu, z którego odpadła farba. Chwyciłam go, obróciłam parę razy w dłoni i natychmiast pobiegłam do dwójki kolegów, wystawiając znalezisko prosto przed ich nosy.
- Hej, zobaczcie! - krzyknęłam, niemal skacząc w miejscu.
Bern zgromił mnie spojrzeniem, wyrywając kawałek metalu z ręki. Zlustrował go, prychnął i rzucił mi z powrotem, a dezaprobata oraz pogarda wręcz od niego biły.
- Klucz. Co w związku z tym?
- Żartujesz, Berno? Musimy się dowiedzieć do czego służy!
- To tylko klucz. - Westchnął, zeskakując z roweru, a Poppy Allen mu powtórowała, uważnie nas obserwując. - Odłóż go z powrotem, bo ten, kto go zgubił, przyjdzie tu po niego.
Odwróciłam się na pięcie, zmierzając w stronę domu. Rzuciłam na odchodne „nudny gbur” i odeszłam. 

Sześć lat później nic nie było takie same.